Ahmed Arif bambaşka biri..
Hayatımda şiirlerinden en keyif aldığım şair diyebilirim.
Beni en derinden etkileyeni...
Boşa değil, yaşayan insan, yaşatıyor hislerini...
Yeni okuduğum kitaptan, Leyla Erbil'e yazığı mektuplardan birkaç satır ile bitireyim sözlerimi.
Ben susayım, Ahmed Arif konuşsun...
“Nemsin be? Sevgili, dost, yâr, arkadaş… hepsi. En çok da en ilk de Leylâsın bana. Bir umudum, dünya gözüm, dikili ağacımsın. Uçan kuşum, akan suyumsun. Seni anlatabilmek seni. Ben cehennem çarklarından kurtuldum. Üşüyorum kapama gözlerini…”
"Seni sevmenin büyüklüğü başımı döndürüyor. Kalbim çatlayacak neredeyse. Önünde diz çöker, önce parmaklarını, avuçlarını, sonra sonra, hüngür hüngür yüzünü, saçlarını öperim."
1 yorum:
Gerçekten ne güzel, ne duygulu yazmış öyle ya.
Yorum Gönder