Taze Ekmek Arası Umutlarım

Hangi iklimin çiçeğisin sen? Hangi yağmurlarda ıslandın boy verirken? Hangi şefkatli anne eli değdi saçlarına, sen büyürken? Peki ya nerelerdeydin? Nerelerdeydin ben ölürken? Umudumu gizli tuttum, Derdi bir bardak suyla yuttum, Kendi saçımı kendim okşasam da, mesuttum. Islanmıştı gözlerimin altı, Rüzgâra tuta tuta kuruttum. Niçin yıpranmıştı defterin sayfaları? Gözlerim eski eski baksa da, Umut daha sıcacıktı. Gelmeni istedimse de ketumca bekledin, Şüphesiz, bir bildiğin vardı. Tamam o zaman, Ben beklerim sabırla her an, Nasıl olsa gelirsin bir gün, yok hiç güman, Sen, Sen uzaklardan bana bakan, Ne renkti gözlerin? Yok hayır, unutmadım, Hiç gözlerine bakamadım ki utancımdan. Ben seni bitmeyen bir umutla, Gönlüme verdiğim komutla, Gözlerime buğu saçan bulutla, İçimde yeşerttiğim yakutla sevdim. Öyle çok sevdim ki seni, Kızamadım geç kaldığına dahi, Ve kıyamadım o inciye, gözlerindeki hani. Ömür defteri… Çevrildikçe sayfalar, Yıpransa da vücutlar, Hep taze kalır umutlar, Ömür defteri… Sen gelmeden kapansa dahi, Yine de bulurum, yazıldıysa, seni… 26.06.08 / KONYA / 11.51

Şair Kocasinan

Gün Işığında Kalan Emanet

Sevgim emanetti sende,
Hani bir gün dönüp geri alacağım,
Göz değmemiş pamuklara saracağım,
Öylece, sonsuza dek saklayacağım sevgim...

Geri gelmedim,
Çünkü daha gitmemiştim,
Sen düşünmeden ittiğinde,
Ben henüz bitmemiştim.
Hani ya?
Nerede emanetim?
Bu ne vicdansızlıktır söyle!
Neden sahip çıkmadın emanetime?
Ne ettin?
Giderken beni kimlere terk ettin?
Büyük adam olmuşsun şimdi hemi!
Arkandaki döküntüleri bile toplayamazken,
Büyüklük bunun neresinde, hani?

"Kuzuyu güden kurdu görür"düyse eğer,
Çoban kuzuyu neden kurda verir, hakikat bir yalanmış meğer!

Emanet,
Ehline verildiyse, rahat et,
Emanet,
Sen gibisine rast geldiyse, yazık, yandı tüm millet!
İşte senin gerçek adın, hıyanet!
Bu nasıl gidi bir illet!
Düşsün be Sinan'ım,
Düşsün artık yakandan da, rahat et...

28 Eylül 2010 / KONYA / 17.25

Kocasinan